الا كه عشق زده خيمه درگلستانت
بهشت علم بود دامن گل افشانت
امام صادقي و مهر عالم هستی
دميده نور خدا از لب درخشانت
نسيم وحی كه از باغ دانشت گذرد
شميم جنت ورحمت رسد زبستانت
هزار مؤمن طاق و زُراره میتابد
به يك نگاه تو از گوشه ی شبستانت
هنوز دیده ی تاریخ در بهشت علوم
نديده است چنان جابربن حيّانت
ابوبصير تواز بينشت بصيرت يافت
گرفت مشعل علم از تو ابن نُعمانت
جهاد علمی توتا هميشه ثابت كرد
كه جاودانه بود مكتب فروزانت
هميشه نام توجاری است دردل تاريخ
نمی رسد کسی هرگز به خط پايانت
تمام هستی عالم زتوست،جا دارد
كه كلّ عالم هستی شود به قربانت
نداده است به بيگانگان مكتب تو
کرامتی كه خدا داده بـر محبانت
چه حكمتی است كه درراه مكتب توحيد
نشسته گردغریبی به روی دامانت
چكيد در وسط كوچه ی بنی هاشم
به ياد مادرمظلومه اشك چشمانت
نشست غم به دل اهل بيت تا دشمن
فكند آتش بيداد بر گلستانت
برهنه پا و پیاده شبانه ، ابن ربيع
به سوی دشمن دين میبرد شتابانت
رسيد پيك شهادت ، گلی به دستت داد
فتاد آتش زهرستم چو برجانت
دوباره شوق بقيع تودردلم گُل كرد
به اين اميد كه گردم دوباره مهمانت
تمام آرزويم اين بود تمامی عمر
كه چون غبار نهم سربه قبر ويرانت
به همره همه دل های عاشق كويت
دل «وفایی» غمگين بود پريشانت
- سه شنبه
- 4
- تیر
- 1398
- ساعت
- 14:32
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه