بند اول
گریه کن ای مدینه،ماتم سرای صادق
ای کربلای صادق،شده عزای صادق
گریه کن ای مدینه،دوباره دل حزینه
دوباره قصه ی تو،آتیش زده به سینه
قصه ی ماتمت به دل زده شراره
قصه ی یک جوون و پیرمرد زاره
شرح غریبیه علی و غصه ی اون
تا به امام صادقت ادامه داره
امام و از تو کوچه بردن
مثل علی با دست بسته
گرد و غبار کوچه ای وای
به روی صورتش نشسته
آقام امام صادق،به زهرا نور عینه
آقام امام صادق،گریه کنه حسینه
(آقام امام صادق)
بند دوم
دوباره از رو کینه،گرفت آتیش زبونه
یه عده وحشیونه،میومدن تو خونه
پای برهنه بردن،نامردای زمونه
امام و از تو خونه،بین نماز شبونه
کشون کشون آوردنش به سمت مرکب
زدن سیلی به صورت رئیس مذهب
میخورد زمین بلند میشد میگفت زیر لب
الهی من فدات بشم ای عمه زینب
تا با صورت زمین میخوردش
به یاد کوچه ها میفتاد
تا با لگد بلند میشد اون
به یاد کربلا میفتاد
آقام امام صادق،به زهرا نور عینه
آقام امام صادق،گریه کنه حسینه
(آقام امام صادق)
- پنج شنبه
- 6
- تیر
- 1398
- ساعت
- 10:3
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
امیرحسین سلطانی
ارسال دیدگاه