نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
این رَهی نیست که از خاطره‌اش یاد کنی
این سفر همرَهِ تاریخ به جا می‌ماند
دانه و دام در این راه فراوان اما
مرغِ دل سیر زِ هر دام رها می‌ماند
می‌رسیم آخر و افسانهٔ واماندنِ ما
همچو داغی به دلِ حادثه‌ها می‌ماند
بی‌صداتر زِ سکوتیم، ولی گاهِ خروش
نعرهٔ ماست که در گوشِ شما می‌ماند
بِروید ای دلتان نیمه که در شیوهٔ ما
مرد، تا مرگِ ستم، مرگِ بلا می‌ماند
- شنبه
- 15
- تیر
- 1398
- ساعت
- 12:42
- نوشته شده توسط
- TzwSVsOw
- شاعر:
-
محمد علی بهمنی
ارسال دیدگاه