به میدان می‌برم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کم‌کم خنجر خود را
مرا گر آرزویی هست باور کن به جز این نیست
که در تن‌پوشی از شمشیر بینم، پیکر خود را
هوای پر زدن از عالم خاکی به سر دارم
خوشا روزی که بینم بی‌قفس بال و پر خود را
ز دل‌تاریکی باد خزان تا پرده بردارم
به روی دست می‌گیرم گل نیلوفر خود را...
من از ایمان خود یک ذرّه حتی بر نمی‌گردم
تلاوت می‌کنم در گوش نی هم باور خود را
- سه شنبه
- 18
- تیر
- 1398
- ساعت
- 11:29
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
کریم رجب زاده
ارسال دیدگاه