[تاريخ الطبري عن إسماعيل بن راشد: إنَّ النّاسَ دَخَلوا عَلَى الحَسَنِ فَزِعينَ‏ لِما حَدَثَ مِن أمرِ عَلِيٍّ، فَبَينَما هُم عِندَهُ وَابنُ مُلجَمٍ مَكتوفٌ بَينَ يَدَيهِ إذ نادَتهُ امُّ كلثُومٍ بِنتُ عَلِيٍّ وهِيَ تَبكي: أي عَدُوَّ اللّهِ! لا بَأسَ عَلى أبي، وَاللّهُ مُخزيكَ،قالَ: فَعَلى مَن تَبكينَ؟ وَاللّهِ لَقَدِ اشتَرَيتُهُ بِأَلفٍ، وسَمَمتُهُ بِأَلفٍ، ولَو كانَت هذِهِ الضَّربَةُ عَلى جَميعِ أهلِ المِصرِ ما بَقِيَ مِنهُم أحَدٌ].

?ترجمه:

"مردم به حضور حسن(ع)آمدند و از حادثه ‏اى كه براى على(ع)پيش آمده بود بی‏تاب بودند.در همان حال كه ابن ملجم هم دست بسته در برابرش بود.

امّ كلثوم دختر على(ع)با گريه خطاب به او گفت:

اى دشمن خدا!پدرم را باكى نيست [و بهبود خواهد يافت‏]،خدا تو را خوار می‏كند.

ابن ملجم گفت:پس بر چه كس گريه می‏كنى؟به خدا سوگند،شمشير را به هزار[درهم‏]خريدم و با هزار[درهم‏]آن را زهراگين كردم.اگر اين ضربت بر همه ی اهل شهر وارد می‏شد يكى هم زنده نمی ‏ماند".

تاريخ الطبری،ج۵،ص۱۴۶

المعجم الكبير،ج۱،ص۹۹،ح۱۶۸ 

الكامل فی التاريخ،ج۲،ص۴۳۶

مقاتل الطالبيّين،ص۴۹

ارشاد،ج۱،ص۲۱ 

تاريخ دمشق،ج۴۲،ص۵۵۹