[عن ابن يحيى:اغمِيَ عَلَيهِ ساعَةً طَويلَةً و أفاقَ وكَذلِكَ كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يُغمى عَلَيهِ ساعَةً طَويلَةً ويُفيقُ اخرى؛ لِأَنَّهُ صلى الله عليه و آله كانَ مَسموما فَلَمّا أفاقَ ناولَهُ الحَسَنُ عليه السلام قَعباًمِن لَبَنٍ، فَشَرِبَ مِنهُ قَليلًا ثُمَّ نَحّاهُ عَن فيهِ وقالَ: احمِلوهُ إلى أسيرِكُم، ثُمَّ قالَ لِلحَسَنِ عليه السلام: بِحَقّي عَلَيكَ يا بُنَيَّ إلّا ما طَيَّبتُم مَطعَمَهُ ومَشرَبَهُ، وَارفُقوا بِهِ إلى حينِ مَوتي، وتُطعِمُهُ مِمّا تَأكُلُ وتَسقيهِ مِمّا تَشرَبُ حَتّى تَكونَ أكرَمَ مِنهُ، فَعِندَ ذلِكَ حَمَلوا إلَيهِ اللَّبَنَ و أخبَروهُ بِما قالَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام في حَقِّه]‏.

ترجمه:

"علی(ع)‏ساعتى طولانى بی‏هوش بود و به ‏هوش آمد(پيامبر خدا نيز چنين بود، يعنى ساعتى طولانى بی‏هوش می‏شد و دوباره به ‏هوش می ‏آمد،چرا كه آن حضرت هم مسموم شده بود).

چون به هوش آمد،امام حسن(ع)ظرف شيرى به وى داد،اندكى از آن نوشيد. سپس آن را از دهانش دور ساخت و فرمود:

"نزد اسيرتان ببريد"

سپس به حسن(ع)فرمود:

"فرزندم،به حقّى كه بر تو دارم قَسمت می‏دهم كه آب و غذايش را خوب قرار دهيد و تا لحظه مرگ من با او مدارا كنيد.از آنچه خود می‏خورى و می‏نوشى به او هم بخوران و بنوشان تا برتر از او باشى"

در آن هنگام شير نزد ابن ملجم بردند و آنچه را اميرالمؤمنان درباره او گفته بود به او خبر دادند".

بحار الأنوار،ج۴۲،ص۲۸۹