ما طائر قدسیم، نوا را نشناسیم
مرغ ملکوتیم، هوا را نشناسیم
پروانۀ اِبقای دو عالم به کف ماست
ما خضر بقائیم فنا را نشناسیم
در کشور ما میر اجل راه ندارد
از مرگ نمیریم و عزا را نشناسیم...
نور جبروتیم، ز ظلمت نهراسیم
آیینۀ صبحیم، مسا را نشناسیم...
اصحاب یقینیم، گمان را نپسندیم
ارباب صوابیم، خطا را نشناسیم...
فارغ ز غم نیستی و هستی عالم
از خاک فنا آب بقا را نشناسیم...
ما قافلۀ حج به تجارت نفروشیم
قلب سر بازار منا را نشناسیم
نور نَبوی در نظر ماست هویدا
روشن‌نظرانیم و عمی را نشناسیم
بر دانش ما انجم و افلاک بخندند
گر صاحب «لولاکَ لما» را نشناسیم
جاوید بسوزیم ز خورشید قیامت
گر پرتو آن شمسِ ضحی را نشناسیم
تاریک شود هر دو جهان در نظر ما
گر طلعت آن بدرِ دُجا را نشناسیم...
- شنبه
- 22
- تیر
- 1398
- ساعت
- 16:40
- نوشته شده توسط
- علیرضا گودرزی
- شاعر:
-
فیضی دکنی
ارسال دیدگاه