تو سکان زمین و آسمانی
ستون لایُرای این جهانی
.
تویی گلواژه منشق ز اعلی
تو اقیانوس عشقی ،بی کرانی
.
ترا اهل زمین نشناخت اما
به مردی شهره هفت اسمانی
.
محصل در سر درس محمد
مدرس بر همه پیغمبرانی
.
ائمه رهرو راهت علی جان
امامان را امیر کاروانی
.
به دوشت نیمه شب قوت فقیران
خودت قانع ولی بر قرص نانی
.
چگونه من نخوانم لامکانت
به یک شب در چهل منزل عیانی
.
به معراجش نبی هرجا که میرفت
ترا میدید عیانی گه نهانی
.
تو تفسیری برای فطرت الله
چو جان در سینه ی پیرو جوانی
.
اذان بی نام تو معنا ندارد
که زینت بر اذان شیعیانی
.
نداری گر ز اوصاف خدایی
چرا با قاتل خود مهربانی
.
پناه ما تویی در روز محشر
برای عاشقان خط امانی
.
دل «بابک» نجف میخواهد آقا
شود مهمانِ چون تو میزبانی
.
- سه شنبه
- 1
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 10:25
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حاج افشین بابک اردبیلی
ارسال دیدگاه