طاقتِ رنج چنان سنگِ صبورم دادند
از دل سنگ اگر راهِ عبورم دادند
قامتم در غمِ و اندوه فرو رفت ولی
سروِ افتاده نشد بس که غرورم دادند
گر چه در روزِ ازل بال ندادند مرا
شوقِ پرواز همانندِ طیورم دادند
شکوه ها دارد از این چرخِ فلک خلق ولی
من ندارم گله چون درک و شعورم دادند
همه جا پیشِ همه سفره‌ی دل باز نشد
نزدِ دلدار فقط جلوه‌ی طورم دادند
خبر از حالِ نهانم نتوان داد ولی
در عیان خنده به لب حالِ سرورم دادند
خنده زینت شده بر چهره‌ی پر چینم گاه
پسِ این خنده ولی چشمِ نمورم دادند
تا که تکمیل شود مستیم از باده‌ی وصل
جهد از دارِ فنا تا لبِ گورم دادند
تا به سر منزلِ مقصود رسانم غمِ دل
از سرِ خوانِ کرم همتِ مورم دادند
عاشقان را به طریقی سرِ سوداست اگر
نزدِ معشوق چنین فیضِ حضورم دادند
جسمِ معلول اگر قسمتِ من شد عوضش
نقشِ پیشانی و سربندِ غیورم دادند
- پنج شنبه
- 3
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 12:3
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسنعلی بالایی
ارسال دیدگاه