#نذر_غربت_امام_جواد_علیه_السلام

نسیمِ عشقِ عطر آگینِ بابا حسرتِ جانت
ربوده از کفَت صبر و قرار از جانِ جانانت

درونِ حجره در خونت به خود از درد می پیچی
برونِ حجره پاکوبان و دست افشان و خندانت

سیاهی می رود چشمت به زردی چهره ی ماهت
که خونابِ جگر را شسته اشکِ چشمِ گریانت

نمیدانیم با آن زن چگونه عمر سر کردی
نمک از سفره ات خورد و شکست امّا نمکدانت

زنی که باید آرامِ دلِ غمدیده ات باشد
ولی با زهرِ کین انداخت آتش در گلستانت

پدر در جنتِ طوس و پسر در غربتِ بغداد
نداری محرمی دستی کشد بر زخمِ پنهانت

به آتش می کشد دل را دمادم آهِ جانسوزت
به گوشِ جان چو می آید صدای صوتِ قرآنت

دلم امشب ز داغت بی نهایت روضه میخواهد
تو غرقِ زهرِ جانکاه و من امّا دردِ هجرانت

از آن وقتی که زهرِ کین به جانت کارگر گشته
به سمتِ مشهدِ بابا تو بستی پلکِ چشمانت

دریغا! در کنارِ تو نبوده یار و غمخواری
به گوشت می رسد هر دم فقط شادیِ عدوانت

اَباالهادی! تو هم ای کاش چون اکبر به بالینت
پدر می زد گلِ بوسه بر آن زخمِ فراوانت

غریب و بی کس و تنها میانِ حجره می نالی
نپرسیده کسی آخر از احوالِ پریشانت

به یادِ کربلا جانت یقیناً مثلِ زهرا سوخت
صدای درد می آید چنان از بیت الاحزانت

خدا را شکر باز آقا! تو را غسل و کفن کردند
چو جدت زیرِ سُمِ کین، نداده کس به جولانت

دِگر اکبر به خاک و خون دِگر اصغر در آغوشت
رقیه در پیِ راست نرفته شامِ ویرانت

اگر مثلِ حسن جدت تو را هم زهرِ کین دادند
ندیده لااقل خواهر که خون پُر گشته دامانت

علی موسیَ الرضا آقا! تویی صاحب عزا امشب
که شورِ روضه بر پا گشت از سمتِ خراسانت

به روزِ حشر چون دلها همه در بُهت و حیرانند
ببخشا عاشقانت را از آن دریای احسانت!

#پنجشنبه_۱۰_مرداد_۹۸
#هستی_محرابی