مسافرم كه به دل شوق یك حرم دارم
هواییم كه هوای تو در سرم دارم
همیشه عكس تو را از زمان كودكیم
ضریح دیده و در قاب باورم دارم
عنایتی است كه در عشق هشت می گیرم
قبول فاطمه ام گرچه نمره كم دارم
میان صحن و سرایت بهشت می بینم
میان صحن و سرایت قدم قدم دارم ...
كنار حضرت جبرئیل راه می روم و
نگاه خیس به آن سفره ی كرم دارم
به جرعه ای ز شراب حرم خرابم كن
كه من همیشه غلام تو و علدارم
دلم گره به ضریح تو خورده محكم كن
بساط كرب و بلای مرا فراهم كن
دلیل معجزه ی كار صد مسیحا تو
تمامی بركت های كشور ما تو
كویر هستم و در آرزوی بارانم
ببار ابر كرم ای همیشه دریا تو
همیشه خاك قدم های تو شدن با من
همیشه با نظری زر نمودنش با تو
مرا بیا و چو آهوی خود ضمانت كن
امام عشقی و مأوای بینواها تو
به لقمه ی كمی از سفره اكتفا كردم
كنار سفره ی مهمان پذیرت اما تو ...
غذای حضرتیت را به دست من دادی
ادامه ی بركتهای دوش مولا تو
ادامه ی بركتهای كیسه های علی
به دست توست نظر كن به این گدای علی
نشسته ام كه بگریم به خشكسال خودم
به خشكسال خود از چشمه ی زلال خودم
تمام روشنی چشم هام مال شما
تلاطم دل دور از نگات مال خودم
بكش به بال و پرم دست خود كه تا ببرم
هزار حور و ملك را به زیر بال خودم
تو ایستاده ای آقا كنار آهویی
كشیدم عكس تو را باز در خیال خودم
غریبه هستم و حالا پناه آوردم
اگر پناه منی تو خوشا به حال خودم
محرمی شده ام كربلای ایرانی
گرفتم اشك غمت را به دستمال خودم
كنار پنجره فولاد گریه ها دارم
هوائیه حرمم میل كربلا دارم
شاعر:حسین ایمان
- سه شنبه
- 28
- شهریور
- 1391
- ساعت
- 16:37
- نوشته شده توسط
- علی
ارسال دیدگاه