{إِنَ‏ الْمُعْتَصِمَ‏ جَعَلَ‏ یَعْمَلُ‏ الْحِیلَةَ فِی‏ قَتْلِ‏ أَبِی‏ جَعْفَرٍ ع‏ وَ أَشَارَ عَلَى‏ ابْنَةِ الْمَأْمُونِ‏ زَوْجَتِهِ‏ بِأَنْ‏ تَسُمَّهُ‏ لِأَنَّهُ‏ وَقَفَ‏ عَلَى‏ انْحِرَافِهَا عَنْ‏ أَبِی‏ جَعْفَرٍ ع‏ وَ شِدَّةِ غَیْرَتِهَا عَلَیْهِ‏ لِتَفْضِیلِهِ‏ أُمَ‏ أَبِی‏ الْحَسَنِ‏ ابْنِهِ‏ عَلَیْهَا وَ لِأَنَّهُ‏ لَمْ‏ یُرْزَقْ‏ مِنْهَا وَلَدٌ فَأَجَابَتْهُ‏ إِلَى‏ ذَلِكَ‏ وَ جَعَلَتْ‏ سَمّاً فِی‏ عِنَبٍ‏ رَازِقِیٍ‏ وَ وَضَعَتْهُ‏ بَیْنَ‏ یَدَیْهِ‏ فَلَمَّا أَكَلَ‏ مِنْهُ‏ نَدِمَتْ‏ وَ جَعَلَتْ‏ تَبْكِی‏ فَقَالَ‏ مَا بُكَاؤُكِ‏ وَ اللَّهِ‏ لَیَضْرِبَنَّكِ‏ اللَّهُ‏ بِعَقْرٍ لَا یَنْجَبِرُ وَ بَلَاءٍ لَا یَنْسَتِرُ فَمَاتَتْ‏ بِعِلَّةٍ فِی‏ أَغْمَضِ‏ الْمَوَاضِعِ‏ مِنْ‏ جَوَارِحِهَا صَارَتْ‏ نَاصُوراً فَأَنْفَقَتْ‏ مَالَهَا وَ جَمِیعَ‏ مَا مَلَكَتْهُ‏ عَلَى تِلْكَ الْعِلَّةِ حَتَّى احْتَاجَتْ إِلَى الِاسْتِرْفَادِ وَ رُوِیَ أَنَّ النَّاصُورَ كَانَ فِی فَرْجِهَا وَ قُبِضَ ع فِی سَنَةِ عِشْرِینَ وَ مِائَتَیْنِ مِنَ الْهِجْرَةِ فِی یَوْمِ الثَّلَاثَاءِ لِخَمْسٍ خَلَوْنَ مِنْ ذِی الْحِجَّةِ وَ لَهُ أَرْبَعٌ وَ عِشْرُونَ سَنَةً وَ شُهُورٌ لِأَنَّ مَوْلِدَهُ كَانَ فِی سَنَةِ خَمْسٍ وَ تِسْعِینَ وَ مِائَةٍ}

"معتصم پیوسته راهى می جست كه حضرت جواد(ع)را از میان بر دارد.می دانست ام الفضل با حضرت جواد(ع) میانه خوبى ندارد یكى به جهت اولاد نداشتن از آن جناب،دیگر بواسطه حسادت شدیدى كه نسبت به مادر حضرت امام علی النقى(ع) می ورزید.زیرا حضرت جواد(ع) او را بر ام الفضل مقدم می داشت.معتصم به ام الفضل پیشنهاد كرد كه حضرت جواد(ع) را مسموم كند.

ام الفضل قبول كرد سمى را در انگور رازقى جاى داد و در مقابل امام گذاشت.همین كه حضرت جواد(ع)از آن انگور میل كرد ام الفضل شروع به گریه نمود.امام فرمود:

(چرا گریه می كنى؟خدا تو را گرفتار دردى كند كه خوب ‏شدنى نباشد و بلائى گرفتار شوى كه پوشیدنى نباشد)

ام الفضل مبتلا به دردى در مستورترین عضو بدن خود شد و به همان درد از دنیا رفت،بعضى گفته‏ اند این جراحت در آلت تناسلی او بود.

حضرت جواد(ع) در سال ۲۲۰ هجرى روز سه شنبه پنجم ذی حجه از دنیا رفت.۲۴ سال و چند ماه داشت زیرا در سال ۱۹۵ هجری به دنیا آمده بود."

?بحار الانوار،ج‏۵۰،ص۱۷