دلِ بیقرارِ من می تپد از فراقِ یاری
که نوشته ام بیاید، به دیارِ بیقراری
.
چو به عشق پا نهادم، همه هستی ام فَنا شد
تنِ من به تیغ و شمشیر و سَرم به چوبِ داری
.
دلِ من زِ بی وفایی، سرِ من زِ سنگِ کینه
بِشِکسته اند هر دو زِ بلای عشق، آری!
.
زِ لبم بُوَد روان خون شَبیهِ یَم به کاسه
زِ دو دیده ام روان اشک شَبیهِ آبشاری
.
دلِ من بسوزد از آن که به اهلبیتِ عصمت
بزنند سنگ از بام نکنند غمگساری
.
شب و روزِ کاروانت چو یکی شَوَد به کوفه
تو به سویِشان نِظاره زِ فرازِ نیزه داری
- شنبه
- 26
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 11:34
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه