ابر دیده ها ببارید – شب شیشم کم نذارید
برای حضرت قاسم -همه شاخه گل بیارید
به فدای جوون امام حسن
ماه هفت آسمون امام حسن
گوش کنید میگه یکی «یاولدی»
امشبو روضه خونه امام حسن
شبای شیشم که میشه – حرف ما اینه همیشه
صدتا هم عمو که داری-بخدا بابا نمیشه
عقده ای مونده توی گلوی من
کربلا همه صاحب حرم شدن
انگاری بی حرمی ارث شماست
قبر تو کجاس گل امام حسن
زلف تو دست نسیمه -پدرت خیلی کریمه
خدا می دونه چه نازی- توی گریه ی یتیمه
یتیمی دردیه درمون نداره
تو می خوای بری عموت نمی زاره
مادرت نجمه کجاس چاره کنه
نامه ی بابات حسن رو بیاره
گیسوهات شده مرتب – مثل ماه تو ظلمت شب
همگی دیدن که پاهات – پس زده رکاب مرکب
نجمه از خیمه برات دعا می کرد
همسر غریبشو صدا می کرد
هر کسی شجاعت تورو میدید
یادی از امام مجتبی می کرد
جوون به لب شدی تو کم کم – بدن تو نامنظم
مثل بانوی مدینه – دنده هات پیچیده تو هم
مدینه مادرمون و بد زدن
بار شیشه داشت بهش لگد زدن
پیش چشم بابامون می خورد زمین
با هرچی که دستشون اومد زدن
نفست مونده تو سینه – چشم من چی رو میبینه
بسکه پا کشیدی قاسم – جای پات روی زمینه
نیزه از پهلوی تو در نمیاد
چرا عمر تو دیگه سر نمیاد
نفسم صدام نزن چکار کنم
کاری از دست عموت بر نمیاد
- شنبه
- 2
- شهریور
- 1398
- ساعت
- 13:34
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
قاسم نعمتی
ارسال دیدگاه