ای یادگار مادرو جد و برادرم
هم خواهرتو هستم و، هم برتو مادرم
رخصت بده که فرصت دیدار کم شده
مهمان جان زینب تو درد وغم شده
دو دسته گل نثار تو آورده ام حسین
دوجان به کف برای تو پروده ام حسین
این دو ،شکوفه های بهشتی جعفرند
نوباوه گان فاطمه و جان حیدرند
رخصت بده که دین خودم را ادا کنم
پروردگان مکتب خود را فدا کنم
بگذار از محبت برتو اثر دهم
بگذار مثل مادرخود من پسر دهم
مانند مادرم که ولایت مداربود
درغربت پدر همه جا ذوالفقار بود
بگذار روز غربت تو مثل او شوم
تیری مهیب بردل وچشم عدو شوم
گل های گلشنم چو به روی زمین فتد
حاشا که روی چهرۀ من خط وچین فتد
پارا برون نمی نهم ازخیمه گاه خویش
هرگز رها نمی کنم از سینه آه خویش
من افتخار می میکنم آنان فدایی اند
از کشتگان راه تو وکربلایی اند
اکنون اگرفدایی ودرمحضر تواند
هردو به نیزه همسفران سرتواند
یا ایهالعزیز دوگل را قبول کن
ام الشهید می شوم آقا قبول کن
ازبس که ناله کرددلم ازنوا فتاد
خاموش شد«وفایی» ودرپای ما فتاد
- جمعه
- 8
- شهریور
- 1398
- ساعت
- 20:24
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه