سِزَد که خون بگرید چشم زمین و زمان
از وضع آلِ طاها در منزلِ عسقلان
واویلتا واویلا...
مردم همه خوشحال و در شادی و هِلهِله
ولی اولاد زهرا در میانِ سِلسِله
واویلتا واویلا...
رقاصه ها بر گِردِ اُسَرا صف میزدند
گریه ها را میدیدند با خنده کف میزند
واویلتا واویلا...
قافله ای که محزون بوده قلبِ زارِشان
جز زُرَیرِ خُزاعي کسی نشد یارشان
واویلتا واویلا...
سوزِ آه جبرائیل پیچد در همه افلاک
ناموس خداوند و کُلّی چشمانِ ناپاک
واویلتا واویلا...
- یکشنبه
- 10
- شهریور
- 1398
- ساعت
- 8:49
- نوشته شده توسط
- علیرضا گودرزی
- شاعر:
-
امیر عباسی
ارسال دیدگاه