آنها که گمنامند ،  زهرایی تبارند

چون فاطمه بی قبر و بی سنگ و مزارند

جامانده های ساحل اروند کنارند

چون مهدی زهرا کس و کاری ندارند

آقا به یارانی که گمنامند بر گرد

جان شهیدانی که گمنامند بر گرد

گمنام یعنی آخر مظلومیت ها

گمنام یعنی دوری از محبوبیت ها

گمنام یعنی ترس از معرو فیت ها

گمنام یعنی بهترین عاقبت ها !!

آخر نیامد برگه ی اعزامی  من

از فاطمه تاییدی گمنامی من

گمنام یعنی در پی شهرت نبودن

در کسب منصب ها پی فرصت نبودن

خدمت نمودن در پی منت نبودن

طعنه شنیدن اهل شکایت نبودن

ما فکر نام ! و عاشقان گمنام ... رفتند

ما بی قرار ... آنها ولی ...آرام !! رفتند !

باید به  نسل ما از این گلها بگوییم

با اشک دیده تربت آنها بشوئیم

تابوتشان را از دل و از جان ببوئیم

بلکه نشان یار از آنها  بجوئیم

ای وای اگر این لاله ها تنها بمانند

گمنام تر از غربت زهرا بمانند

این استخوانها آبروی شهر مایند

یاسند و چون گل عطر و بوی شهر مایند

شهد شهادت در سبوی شهر مایند

گمنام امَا روبروی شهر مایند

هر برکتی از برکت گلزار آنهاست

این دیده گر باران گرفته کار آنهاست

هرجا که قبر یک شهید بی نشان است

آنجا نشان مهدی صاحب زمان است

هرجا که بویی از پلاک و استخوان است

آنجا یقینا قطعه ای از جمکران است

این بی نشان ها با غم دل آشنایند

آگاه از اعمال ما و ... بیصدایند

ای کاش مرغان هوایی بازگردند

آن زائران کربلایی باز گردند

از جبهه یاران خدایی باز گردند

گمنام های شیمیایی باز گردند

چشم انتظارم روز افلاکی بیاید

یک فاطمیه شاید املاکی بیاید

ای آسمان روزی دعا ها حرمتی داشت

این جبهه ها این اسخوان ها برکتی داشت

هر فاطمیه با شهیدان الفتی داشت

تابوتشان بر دوش مردم قیمتی داشت

بر اینهمه محرومیت باید بگرییم

بر این دل پر معصیت باید بگرییم

دیگر چرا شوق شهادت ها به سر نیست؟

در اشک های روضه های ما اثر نیست؟!

دیگر چرا از آن تفحص ها خبر نیست؟!

مارا بسوی آسمان عزم سفر نیست؟!

ای کاش از این زخم کاری مینوشتم

بر روی جعبه یادگاری مینوشتم

کاش می نوشتم در این زمین جا مانده ام من

یاران در آنجا و من اینجا مانده ام من

بعد از شما تنها و تنها مانده ام من

با عمر طولانی بهدنیا مانده ام من

باز من و یک حس و حال کربلایی

شعر کجایید ای شهیدان خدایید