کرامات سید الشهدا علیه السلام -(یک دانه تسبیح او را خوب کرد)

408

شیخ طوسی قدس الله سره نقل فرموده که حسین بن محمد عبدالله از پدرش نقل نموده:

گفت در مسجد جامع مدینه نماز می‌خواندم مردان غریبی را دیدم که به یک طرف نشسته با هم صحبت می کردند.

یکی به دیگری می گفت هیچ می دانی که بر من چه واقع شده؟

گفت: نه

گفت: مرا مرض داخلی بود که هیچ دکتری تشخیص آن مرض را نتوانست بدهد تا دیگر نا امید شدم.

روزی پیرزنی به نام سلمه که همسایه ما بود به خانه من آمد مرا مضطرب و ناراحت دید گفت: اگر من تو را مداوا کنم چه می گویی؟

گفتم: به غیر از این آرزویی ندارم.

به خانه خود رفت پیاله ای از آب پر کرد و آورد و گفت این را بخور تا شفا یابی من آن آب را خوردم بعد از چند لحظه خود را صحیح و سالم یافتم و از آن درد و مرض در من وجود نداشت تا چند ماه از آن قضیه گذشت و مطلقا اثری از آن مرض در من نبود.

روزی همان پیرزن به خانه من آمد به او گفتم ای سلمه بگو ببینم آن شربت چه بود که به من دادی و مرا خوب کردی و از آن روز تا به حال دردی احساس نمی کنم و آن مرض برطرف گردید.

گفت یک دانه از تسبیح که در دست دارم. پرسیدم: این چه تسبیحی بود؟

گفت: تسبیح از تربت امام حسین(ع) بوده است که یک دانه از این تسبیح تربت در آن آب کرده به تو دادم.

من به او پرخاش کردم و گفتم: ای رافضه (ای شیعه) مرا به خاک قبر حسین مداوا کرده بودی؟

دیدم غضبناک شد و از خانه بیرون رفت و هنوز او به خانه خود نرسیده بود که آن مرض بر من برگشت و الحال به آن مرض گرفتار و هیچ طبیبی آن را علاج نمی تواند بکند و من بر خود ایمن نیستم و نمی‌دانم که حال من چه خواهد شد.

در این سخن بودند که موذن اذان گفت ما به نماز مشغول شدیم و بعد از آن نمی دانم که حال آن مرد به کجا است و چه به حال او رسیده.

منبع:

کرامات الحسینیه، شیخ علی میرخلف زاده، ص ۲۷۰