بُرده از روزِ اَزَل دِلهای ما را یِک نفر
رزق و روزی می دهد بر اهل بالا یک نفر
اَهلِ اِحسان گَر چه بِسیارَند امّا در کَرَم
شُد زَبانزَد دَر میانِ کُلِ دُنیا یک نَفَر
غالباً دورِ کَریمان می شَوَد دائِم شُلوغ
پَس چِرا پیشِ مَزارَش نیست حتی یِک نَفَر
از تَمامیِ خَلائِق دَر زَمین و آسِمان
مَعنیِ اَندوه را فَهمیده تَنها یِک نَفَر
بینِ کوچه بَعدِ سیلی خوردنِ جانِ رَسول
پیر شُد از غُربتِ اُمِ اَبیها یِک نَفَر
شُد پَس از یاسِ نَبی از اِبتدای کودَکی
مثلِ قَبرِ خاکیَش تَنهای تَنها یِک نَفَر
- دوشنبه
- ۱
- مهر
- ۱۳۹۸
- ساعت
- ۹:۱۲
- نوشته شده توسط
- امیر روشن ضمیر
- شاعر:
-
محمد حسین ذاکری
ارسال دیدگاه