وقتی ابن زیاد اسرا را در مجلسش حاضر کرد،دستور داد مختار را نیز_که از روز شهادت مسلم بن عقیل زندانی بود_به مجلس بیاورند.

وقتی مختار وارد مجلس شد و آن منظره رقّت بار را دید،آهِ بلندی کشید و با ابن زیاد تندی کرد.چون درگیری لفظی آن دو بالا گرفت،ابن زیاد دستور داد تا او را دوباره به زندان بازگرداندند.

بنابر نقل دیگری،مختار را آن قدر با تازیانه زدند که در آن میان یک ضربه به چشمش خورد و بینایی اش را از دست داد.پس از کشته شدن ابن عفیف،عبداللّه بن عمربن خطاب_شوهر خواهر مختار_واسطه شد و از یزید دستور آزادی او را گرفت.

ابن زیاد مختار را آزاد کرد و ۳روز به او مهلت داد تا کوفه را ترک کند.ابن زیاد،ابن عفیف را به قتل رساند و سپس برای مردم سخنرانی کرد و در سخنرانی اش به امیرالمؤمنین علی(ع) ناسزا گفت.مختار ناراحت شد و به ابن زیاد دشنام داد و گفت:دروغ می گویی ای دشمن خدا و پیامبر!خدا را سپاس که به حسین عزّت داد و یارانش را آمرزید و به بهشت برد و تو،یزید را خوار و ذلیل کرد.

ابن زیاد میله ای آهنی به سوی مختار رها کرد که به پیشانی او برخورد و آن را مجروح ساخت.آن گاه دستور داد او را به زندان ببرند.مردم پا در میانی کردند و گفتند او از بستگان عمرسعد و عبداللّه بن عمر است و از او درخواست کردند مختار را به قتل نرساند.ابن زیاد هم از قتل او صرف نظر نمود و فقط زندانی اش کرد.

مقتل مقرم،ص۳۹۷_۳۹۸

ریاض الاحزان،ص۵۲_۵۸

اعلام النفیسه ابن رسته،ص۲۲۴

مقتل خوارزمی،ج۲،ص۱۷۸_۱۷۹