کنجِ ویرونه چشم انتظاره
غصه توی دلش بیشماره
تابِ دوریِ بابا نداره
نداره
دخترِ شاهِ اما اسیره
انگاری از همه دنیا سیره
هی بهونه ی بابا میگیره
رقیه
خرابه میکُشه شبهایِ سرد و سوزش
میکِشه بارِ قربت رو دوشش
زده یِ لعنتی سیلی محکم تو گوشش
چشماش از ضربِ سیلی شده تار
نیست به جز عمه زینب براش یار
یاورش عمه زینبشه تو بیابون
دوخته به در چشایِ بارونیشو تا بابا بیاد
داره گلایه از زمونه با بابا زیاد
خبر نداره میگیره بقل سرِ بریده رو
دیده به راه نشسته تا که از بابا خبر بیاد
نه اینکه تو طبق برای اون یِ سر بیاد
به لب رسیده دیگه جونش از این زندگی
عمه زینب به دادش رسیده
نازشو تو خرابه کشیده
مونس و همدمِ غصه های دلش شد
اشک چشماش همیشه رونه
صورتش مثل برگِ خزونه
خیلی بد دیده از این زمونه زمونه
مثلِ ابرِ بهاری میباره
سر به زانوی بی بی میباره
میره از هوش و خوابِ بابارو میبینه
- پنج شنبه
- 4
- مهر
- 1398
- ساعت
- 16:52
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسنعلی بالایی
ارسال دیدگاه