ترا با اسم اعظم آفریدند
امیر هر دو عالم آفریدند
به پاس حُرمت خون گلویت
مه ماتم ، مُحَرَّم آفریدند
برای گریه بر داغ عظیمت
مُحَرَّم را مُعظّم آفریدند
برای زخمهای پیکر تو
ز اشک دیده مَرهَم آفریدند
خدا شد خونبهایت پس عجب نیست
ترا با اسم اعظم آفریدند
چه حکمت بود در کرببلایت
که اصحاب ترا کم آفریدند
(جهانی) را مُسخّر کرده عشقت
که با عشق تو آدم آفریدند
- سه شنبه
- 9
- مهر
- 1398
- ساعت
- 11:53
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
اسماعیل پور جهانی
ارسال دیدگاه