هستی به یُمن هستِ تو و خاندانِ تو
عالم به اذنِ قادرِ منان از آنِ تو
خلدِ برین که منزلِ خوبانِ عالم است
خلقش ز نورِ طلعتِ خالق نشانِ تو
بعد از علی و فاطمه و حضرت حسن
دعوت به دینِ ختمِ رسل از لسانِ تو
ملکِ دلِ هر آنکه عمارتگهت شده
ایمن ز هر گزند و بلا در امانِ تو
نازم به سفره های عزایت که دورِ آن
شاه و گدا مقابل هم میهمانِ تو
وقتی که در حسینیه ای سینه میزنم
من با توام وَ عرشِ دلِ من مکانِ تو
همراه جبرئیلِ امینش میانِ عرش
پیش از تولدِ تو خدا نوحه خوانِ تو
تو ناطقِ کلامِ خدا روی نیزه ای
سر تا سرِ کتابِ خدا تر جمانِ تو
از آن زمان که بر حرمت بسته شد فرات
شرمنده از عطش زِ لبِ ارغوانِ تو
بگذشته قرنها زِ قیامت ولی هنوز
چشمانِ یارِ منتقمت خونفشانِ تو
نشعت گرفته فیضِ شهادت زِ مقتلت
جان دادن از برای خدا آرمانِ تو
ابیاتِ عاشقانه و انبوهِِ واڑه ها
از ذهنِ من که میگذرد کاروانِ تو
شعری که در رسای مقامت سروده شد
از کوی مدحتت به دلم ارمغانِ تو
- پنج شنبه
- 11
- مهر
- 1398
- ساعت
- 17:13
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسنعلی بالایی
ارسال دیدگاه