بند اول
به حال من ماهیِ دریا
خون گریه میکنه واویلا
به سر رسیده دیگه عمرم
میرم پیشه مادرم حالا
یادم نمیره کوچه ی تنگ
من بودم و مادر و سیلی
یه جوری زد که مادر افتاد
یادم نمیره روی نیلی
چشاش جایی رو که نمیدید
ازم راهه خونه رو پرسید
تا خونه دستش رو گرفتم
خداروشکر بابام نفهمید
جلو چشَم مادرم افتاد...
بند دوم
خودم دیدم چهل تا نامرد
به خونمون هجوم آوردن
پهلوی مادرو شکستن
بابامو دسته بسته بردن
خودم دیدم سینه و مسمار
رد خونش رو روی دیوار
خودم دیدم که مادرم سوخت
تو شعله ی آتیش اغیار
خودم دیدم کاش نمیدیدم
ناله ی مادرو شنیدم
بعد همون واقعه ی تلخ
یه عمره روز خوش ندیدم
جلو چشَم مادرم افتاد...
بند سوم
این منو طشت و لخته ی خون
زجه نزن زینب کنارم
اگر که آب بخوام میاری
غصه ی آب و من ندارم
یه روز میاد میبینی خواهر
برادرم حسین و تشنه
بین دو نهر آب میبُرن
سرش رو از قفا با دشنه
چیزی نمیگذره میبینی
سر جداشو روی نیزه
میبینی که زمین داره از
کوبش مرکبا میلرزه
گریه نکن خواهر مضطر...
۱۳۹۸/۷/۱۳
- سه شنبه
- 16
- مهر
- 1398
- ساعت
- 11:16
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
امیرحسین سلطانی
ارسال دیدگاه