اهـلِ ادَب میسازَد عشقَش بے ادَب هـارا
اینجا تَماشا ڪُن شُڪوهـِ تاب و تَب هـا را
شورِ حُسینے هـا چہ شیرین است باوَرڪُن
با اشڪ هـا پَروَردہ اند اینجا رُطَب هـا را
روزیِ هـَرروزِ مَرا دادہ ست دَر هـیئت
با روضہ اش سَر ڪَردہ ام یڪ عُمْر شَب هـا را
باشَد حَرامَم زندگے حَتّیٰ اگَر یڪ روز
واجِب نَدانَم این قَبیل از مُستَحَب هـا را
با چایِ شیرینَش نَمَڪ گیرَش شُدَم ، این چای
از تلخڪامے هـایِ دُنیا شُست لَب هـارا
موڪَب بہ موڪَب از نَجَف تا ڪَربَلا دیدیم
این عشْق ڪَردہ مُشتَرَڪ اَصل و نَسَب هـا را
ازاین سُتون تا آن سُتون شوقِ فَرَج دارَند
دَر راہ میبینے هـَمہ مُنجے طَلَب هـا را
حَتّیٰ مَسیحے هـا هـَم اینجا اَشڪ میریزَند
گویا ڪہ آقا باز مے خوانَد وَهـَب هـا را
تاوَل ڪہ نہ نوعے مدال از جنسِ مُروارید
بسیار زیبا ڪَردہ پایِ مُنتَخَب هـا را
داغِ مِنا سوزاند مارا پَس بیا حاجی
اینجا ببین فَرقِ عَرَب هـا با عَرَب هـا را...
.
- چهارشنبه
- 17
- مهر
- 1398
- ساعت
- 10:45
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محسن کاویانی
ارسال دیدگاه