سوزاند غم کوچه و مادر جگرش را
چیدند در آن کوچه یِ غم ...بال و پرش،را
کابوس مجسم شده در خواب و خیالش
آن روضه که خم کرده، قیامِ کمرش را
سیلی زد و مادر به زمین خورد و حسن مُرد
وقتی که نشد دفع نماید ...خطرش را
می دید که رد شد ز سرش دستِ حرامی
افسوس نشد سد کند آن لحظه سرش را
با اشک و سکوتش همه جا دوخته عمری
بر رشته یِ آن چادر خاکی ،نظرش را
بالشتِ سرش چادر خیسی شده هرشب
از بس که کشیدَسْت... بر آن چشمِ ترش را
جز او که شنیدَست زِمهمان...سَرِ سفره
در جای تشکر... بد و سَبِّ پدرش را
عمری ست که با خون جگر...حبس نموده
در سینه یِ خود آهِ دلِ پُر شَـررَش را
با خط خودش وقف حسین بن علی کرد
در کرب و بلا نخل امید و ثمرش را
ای کاش نمی دید حسن در صفِ دشمن
از اسب زمین خوردنِ سختِ پسرش،را
- چهارشنبه
- 17
- مهر
- 1398
- ساعت
- 10:52
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
منصوره محمدی مزینان
ارسال دیدگاه