دل به دلبری بستم کو دل از خدا دارد

دیده بر دری داری کان سر عطا دارد

گر چه صاحب آن در صد گدا چو ما دارد

بهر هر یک از آنها برکتی جدا دارد

فطرس از پر مهدش تا به هم زند بالی

نیست خوان عشاقش از کرامتش خالی

رحمتش وسیع و هست بنده پروری کارش

از همان طفولیت گرم بوده بازارش

کودک و جوان و پیر هر یکی هوادارش

او خودش خریدار هر که شد خریدارش

تا حسین زهرا هست غم به دل نمی ماند

چون خدا به همراه او مرا نمی راند

باد بند قنداقش فطرسی دهد پرواز

بود روی زیبایش حوری و بهشتی ساز

هر چه می دهد فرمان هر چه میکند اغاز

گر که می شود تسلیم یا که می کند اعجاز

بندگی کند هر دم در لباس روحانی

چون خدا ازو خواهد سر دهد به آسانی

خُلق نیکویش بوی عِطر سرمدی دارد

در شجاعت و حِدّت عِرق احمدی دارد

چون پدر شبانگاهان در عطا یدی دارد

به ز کعبه در غربت ،صحن و مرقدی دارد

کربلای اربابم خود بهشت احباب است

من محبم و جایم در بهشت ارباب است

واکن از سر ای انسان ریسمان ظلمانی

آنچنان که مقدور است آنچه را که بتوانی

باب معرفت باز است همچنان که می دانی

حرّ دیگری باید ای اسیر زندانی

با حسین زهرا کن توبه چون بُرِش دارد

دل مکَن از ین خانه تا که او چه فرماید

فخر عالَم و آدم سرور همه عالم

بضعه تن احمد میوه دل خاتم

مِهر او کند امضا،توبه!توبه آدم!

بذل و جود او بسته دست مُعطی حاتم

بنده سرایش را سرفراز بین و شاد

بنده می خرد گاهی تا کند ورا آزاد

درس دولتش دوری از مرام درباری است

حکم محکمش نفی روح ذُلّ و سرباری است

خوی ذلت از بار راه و نهضتش عاری است

سر سپردگی ظلم در نگاه او خواری است

در مذاق او مردن خوشتر از حقارت بود

او و ترس از مردن؟! عاشق شهادت بود

هر که شد هوادارش تا خدا پری واکرد

هر که شد فنای او در بقا تجلّی کرد

هر که دید رخسارش کو خدا تمنا کرد

هر که رفت از راهش اعتبار پیدا کرد

بایدش بمیری تا وا کند برت جایی

خیمه اش ندارد جا بر مریض سرپایی

عاقبت شهادت رو سوی ان جناب اورد

زانوی فرات از غم سست گونه آب آورد

چشم شیر خوار از تیر ،در دمار خواب اورد

ساقی از خضاب خون جرعه های ناب آورد

عصر روز عاشورا غصه شعله می افروخت

گفتگوی غیرت رفت شرمها در اتش سوخت