دلی که سوخت زغم شمع محفلش سازند

به هم نشینی پروانه نائلش سازند

دل شکسته بباید که ظرف غم گردد

کسی که درد ندارد چه با دلش سازند

کسی که شکر کند در مسیر سختی ها

رسد به آنچه که حلال مشکل اش سازند

خوشا حیای جئانی که چشم می بندد

اگر به آینه رویان مقابلش سازند

حسین ای که به کوی تو عرش سجده برد

خوشا کسی که در این کوچه سائلش سازند

گدائی سر کوی تو کار هر کس نیست

مگر کسی که بسوزند و قابلش سازند

مس وجود محبت همین نه زر نشود

که در شراره عشق تو کاملش سازند

ولایت تو امان نامه همیشگی است

نه صفحه ایست که با مرگ باطلش سازند

هنوز خاک مؤید زاشک نمناک است

 زبعد مرگ اگر کوزه از گلش سازند

                                               
سید رضا مؤید