درصف کرببلا جان جهان را کشتند

سبب خلقت پیدا و نهان را کشتند

یک جهان اهرمن ازکین به هوای زرو سیم

جمع گردیده سلیمان زمان را کشتند

مردمی سفله ونامرد به دستور یزید

روح مردانگی و عدل امان را کشتند

گردباد ستم انگیخته از هر طرفی

شمع پرتو فکن کون و مکان را کشتند

ره باطل بگزیدند و به نیرنگ وستم

آن زحق بی خبران حق طلبان را کشتند

قامت پیر فلک خم شد از این داغ گران

که علی اکبر و عباس جوان را کشتند

آه از ان قوم مسلمان که پی خواهش نفس

پسر دختر پیغمبرشان را کشتند

عالمی سوخت ازاین غم غم که در آغوش پدر

کودک تشنه بی تاب توان را کشتند

حرم محترمش را به اسارت بردند

بعد از آنیکه همه پیر و جوان را کشتند

دلش آغشته به خون است مؤید زین غم

که به صحرای بلا جان جهان را کشتند

                                                                 
سید رضا مؤید