اى كه دل ها همه از داغ غمت غمگين است

 وى كه از خون تو صحراى بلا رنگين است

نرود ياد لب تشنه ات از خاطره ها

 هر كه را مى نگرم از غم تو غمگين است

زان فداكارى و جانبازى مردانه تو

 به لب خلق جهان تا به ابد تحسين است

نازم آن همت والا كه تو را بود حسين

 كه قيامت سبب رشد و بقاى دين است

جان ز كف دادن و تسليم به ظالم نشدن

 آرى آرى به خدا همت عالى اين است

جاودان خاطره نهضت خونين تو شد

 چون كه دين زنده از آن خاطره خونين است

جان به قربان تو اى كشته كه خود فرمودى

مرگ با نام به از زندگى ننگين است

زان جفايى كه به جان تو روا داشت يزيد

 تا ابد ديده تاريخ بر او بدبين است

ميهمان كشتن و آنگاه اسيرى عيال

 اين گناهى است كه مستوجب صد نفرين است

هر كه از صدق و صفا دست به دامان تو زد

 عزت هر دو جهانش به خدا تأمين است

چه كنم گر نكنم گريه به مظلومى تو

 گريه آبى است كه بر آتش دل تسكين است

تا منظم به جهان گردش ليل است و نهار

 تا منوّر به فضا مهر و مه و پروين است

بر تو و بر همه ياران شهيد تو درود

 كه ز خون شهدا عزّت دين تضمين است

غير نام تو نباشد به زبان «خسرو» را

 كه ز نام تو بود گر سخنش شيرين است

 (محمّد خسرو نژاد)