به قتلگه ز سر شوق گفت شاه حجاز

 (منم كه ديده به ديدار دوست كردم باز)

بدين شرف كه شدم كشته محبت تو

 (چه شكر گويمت اى كارساز بنده نواز)

ز شاهراه شهادت چو بگذرى اى دوست

 (بسا كه بر رخ دولت كنى كرشمه و ناز)

به خون، وضو نكند گر قتيل راه وفا

(به قول مفتى عشقش درست نيست نماز)

به آستان جلالت جبين به عجز نهم

 (كه كيمياى مرا دست خاك كوى نياز)

سرم به عرش سنان بهْ، تنم به فرش تراب

 (كه مرد راه نينديشد از شيب و فراز)

ازل به گوش دلم پير مى فروشان گفت:

 (در اين سراچه بازيچه غير عشق، مباز)

به عشق دوست قسم، هر بلا رود سرم

 (من آن نيم كه از اين عشق بازى آيم باز)

 (محمّد عابد تبريزى «عابد»)