امشب که کار و بار گدایان گرفته است

بوی بهشت عالم امکان گرفته است

حاجات ما روا شده باران گرفته است

عالم تمام ، ذکر حسن جان گرفته است

شکر خدا که روزی من لطف مادری است

امشب حسن حسن حسنم جور دیگری است

شادند عرش و فرش به شادی اهل بیت

غوغای دیگری است به وادی اهل بیت 

روح الامین شده است منادی اهل بیت

واکرد چشم ، نایب هادی اهل بیت

امشب چه عاشقانه عطا می کند خدا

حاجات را نگفته روا می کند خدا

هم نور چشم مادر عالم تویی حسن

هم جانشین حیدر عالم تویی حسن

پشت و پناه و سرور عالم تویی حسن

ابن الرضای آخر عالم تویی حسن

جان و دل نقی و جواد و رضا تویی

چشم و چراغ و آبروی سامرا تویی

نازد به خود خدا که تویی از مظاهرش

کعبه گرفته غم که نبودی تو زائرش

قرآن نموده فخر که هستی مفسرش

ایران بها گرفت ، تو گشتی مسافرش*

بالا نوشته اند عَلَم عزت تو را

هر جا رسیده پات شده سُرِّ مَن رَأیٰ

یوسف تو و زمین و سماوات مشتری

از هرچه گفته اند و نوشتند بهتری

دارد امامتت به جهان لطف دیگری 

کار تو هست مهدی موعود پروری 

ایل و تبار من به فدای مقام تو

منجی عالم است مرید مرام تو

آقا اجازه ! خاک درت می شویم ما ؟

پروانه های دور سرت می شویم ما ؟

مشمول ندبه سحرت می شویم ما ؟

یعنی فدایی پسرت می شویم ما ؟

قربان یک نگاه تو جان و جوانی ام

من را بغل بگیر که صاحب زمانی ام

مات از هنر نمایی تو مانده این زمین

بعد از هزار سال تویی محشر آفرین

لب تر کن ای امیر ، بیایند مومنین

پای پیاده ، کرببلا  ، روز اربعین

آنانکه زیر سایه تو با خدا شدند 

دیوانه مسیر نجف ، کربلا شدند 

محمد حسین رحیمیان

آذر ۹۸

* طی الارض امام حسن عسکری علیه السلام به گرگان

در سال ۲۵۵ هجري قمري يكي از اهالي گرگان به نام جعفر بن شريف جرجاني عازم مكه شده و در بين راه به سامرا مي ‌رود تا وجوهات شرعي مردم منطقه را به امام عسگري (ع) تحويل دهد، امام خطاب به او مي فرمايد كه به شهرت برگرد، ۱۹۰ روز بعد مصادف با صبح روز جمعه سوم ربيع‌ الثاني به موطن خود مي ‌رسي، به مردم اعلام كن من غروب همان روز نزد مردم آن منطقه خواهم آمد و اين امر محقق مي‌ شود 

حضرت پس از حضور در گرگان می فرمایند:

من به جعفر بن شریف وعده داده بودم که آخر همین روز به اینجا بیایم. نماز ظهر و عصر را در سامرّا خواندم و به سوی شما آمدم تا تجدید عهد نمایم. و اکنون در میان شما هستم تا پرسش ها و حاجت های خود را مطرح سازید. 

منبع بحارالانوار