شاه دین فرمود من از خویشتن دلبر گرفتم

تا زخود دل برگرفتم یک جهان دلبر گرفتم

من همای عالم قدسم که در یک پرگشودن

عالم کون و مکان را جمله زیر پر گرفتم

گر میان قتلگه روزی مرا از خون مکان شد

خود چه غم ز آنجا مکان از لامکان برتر گرفتم

گر چه از لعل لب من زنده شد صدآب حیوان

تشنه بودم چون به وصل، آب از دم خنجر گرفتم

از سلیمان برد دیو انگشتری شد ملکش از کف

من دو عالم را بیک انگشت و انگشتر گرفتم

شریف الواعظین