زینب آن بانوی زیبائی که خیّاط حیا
جامۀ عصمت و عفت به تنش دوخته بود
.
این همه جلوه بر آن بانوی اعظم نه ز ماست
می درخشد پس از او آنکه خود اندوخته بود
.
نام زینب که به زهراست فروزان تا حشر
این چراغیست که با دست خود افروخته بود
.
جانفشانی که به اسلام نمود آن خاتون
همّتی بود که از فاطمه آموخته بود
.
مجمر دهر که خوشبوست بیادش چون عود
اثر اوست که در عشق حسین سوخته بود
- پنج شنبه
- 5
- دی
- 1398
- ساعت
- 10:49
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرحوم حسین شانی تبریزی
ارسال دیدگاه