دلا نما دمی گذر بسوی مکتب بلا

بحرف ابجدی نگر اشارتی زکربلا

الف کنایه از ازل که شاهدین بصد امل

بزمگاه لم یزل ببست عهد با خدا

ز با اشارت آنکه او بلا نمود آرزو

ز تا کنایت آنکه خوکند به تیر اشقیا

رثا ثبات در قدم که بایدش بدشت غم

زجیم جور اشقیا کشد بعرصة بلا

زحا حسام جانستان زخا خدنگ دلستان

که زخم این و ضرب آن رسد به جسمش از قضا

زدال داغ  اکبرش رسد بقلب انورش

ز ذال ذبح اصغرش کند بغصّه مبتلا

ز را شود روانه خون وراز جسم لاله گون

ز زا شود ز زین نگون کند زخاک متّکا

زسین سرامام دین اشارئی ز شمر شین

که میکند جدا زکین سرمنیرش از قفا

ز صاد صبر آل او محارم و عیال او

زضاد ضع حال او ز زخمهای جان گزا

ز طا طپانچه هر کسی سکینه را زند بسی

ز ظاه رس زهر خسی هزار ظلم برملا

زعین اشاره از عطش کنایه غین شد زغش

به طفلهای ماهوش رسد زگرمی هوا

زفا فدا چو کرد سر براه حق دادگر

ز قاف قرب بیشتر شدش زجمله اوصیا

زکاف آنکه کعب نی زنان خورند پی ز پی

ز لام آنکه لعل وی بچوب گردد آشنا

زمیم میشود مکان خرابه بهر کودکان

زنون نوا یکان یکان کنند از غم و عنا

زوآ وعدة ازل وفا نمود زین عمل

شد از خدای لم یزل شفیع جمله ماسوا

زها هجوم غم بدل از این جفاست متصل

زلالست لال و منفعل زبان بشرح این عزا

زیا اشاره یوم دین که آن امام راستین

کند زفرصت حزین شفاعتی به منتها

فرصت شرازی