غمت ز سکة هستی زدود نقش سرور

نهاد داغ محن بر نهاد عشرت و سور

فضای خلد بخود ، پوش تیره در پوشید

شمید بسکه بسوک تو تار طرة حور

به حیرت است دل از نقش طاق مینائی

که داد مشعلة آفتاب بر کف کور

شکست آینة جلوه­های چهرة یار

ز سنگ کینة یک مشت ناسپاس شرور

زعرش پاره بفرش تراب بست فراش

مگر دل از کشش زندگ نماید دور

رخی بچهرة خاک و دلی بسوی خیام

تنی بحفظ جراحات بیکران مسوّر

بجلوه ماه رخش از ورای پردة خون

چو در زجاجة گلناری شفق رخ هور

نمود نقش وفا بر رقیم پیکر او

بکلک خار و خس بادیه دبیر دبور

چه نشأه داشت می تشنگی نمیدانم

که لعل خشک نیالود بر شراب طهور

بوهم عقل خدا را که در نمی گنجد

دلی و اینهمه طاقت سری و اینهمه شور

شها زپای طلب عابد ، ار نمی­آید

سئوال بر در شاهان گدایر است ضرور

عابد تبریزی