رفت مادر
از برم گوهر تابانم رفت
مادرم،شمع شبستانم رفت

بود جانم به وجودش بسته
رفت واز پیکر من جانم رفت

برکت زندگی ام مادر بود
مایه ی رحمت یزدانم رفت

خانه بی او چه غم انگیزبود
رفت او،چهره ی خندانم رفت

بی صفا گشته برایم دنیا
با غروبش سر وسامانم رفت

یاد بادا سر من، زانویش
مآمن این دل حیرانم رفت

درد دل را به که گویم دیگر
شنوای همه دورانم رفت

روزگارم شده پائیزانی
دوستان،فصل بهارانم رفت

حسرت ماندن او بر دل ماند
جلوی دیده ی گریانم رفت

آه وافسوس شدم بی مادر
مهر بی مثل درخشانم رفت

شعر:اسماعیل تقوایی