عزيز جان رضايي، تو اوج شور و صفائي، تو مروه اي تو منا
دلم شده حرم تو، بگيرم از کرم تو، برات کرببلا
نگاه با محبتت، دل منو جلا ميده
به عشق تو امام رضا، برات کربلا ميده
به قلبم، به جانم، به چشم من نور عين
شده اين، دل من، کبوتر کاظمين
واويلا واويلا واويلا واويلا(3)
*****
بدون عذر و بهانه، به دست مَحرم خانه، پاره شده جگرش
به اوج شور جواني، نه طاقتي نه تواني، زند صدا مادرش
او ناله مي کرد کنيزا، فرياد شعف مي زدند
ناله مي کرد که تشنه ام، ولي اونا کف مي زدند
کسي نبود جواب بده، به سوز و آه و ناله ها
ناله مي کرد واي جگرم، مي زد به حجره دست و پا
نه آبي، نه ياري، نه خواهري در برش
درونِ، صداها، صداي واي مادرش
واويلا واويلا واويلا واويلا(3)
*****
داغ غم او چه بسيار، خيره شده به در انگار، دو چشم تيره و تار
شبيه مادر خسته، بياد پهلو شکسته، به ياد درب و ديوار
تا ياد مادر ميومد، يادش ميومد اين غمو
مي گفت خدا لعنت کنه، اون که تو کوچه زد تو رو
يه ديوار، يه کوچه، يه مادر دلغمين
يه نامرد ، يه بانو، که گشته نقش زمين
واويلا واويلا واويلا واويلا(3)