اي عرش خاک پاي تو يا حضرت جواد
جود و کرم گداي تو يا حضرت جواد
دل مهبط ولاي تو يا حضرت جواد
قرآن پر از ثناي تو يا حضرت جواد
مداح تو خداي تو يا حضرت جواد
جان جهان فداي تو يا حضرت جواد
*****
در حُسن تو فروغ خدا موج مي زند
آيات جود و لطف و عطا موج مي زند
در خُلق باصفات، صفا موج مي زند
در طلعتت جمال رضا موج مي زند
راز و نياز و ذکر و دعا موج مي زند
در صحن با صفاي تو يا حضرت جواد
*****
تو کيستي؟ فروغ خداوند سرمدي
فرزند فاطمه ثمر قلب احمدي
جان مجسّم استي و روح مجردي
دين را مؤيِّدي و خدا را مؤيَّدي
ابن الرضاي اول و سوم محمدي
ايمان بود رضاي تو يا حضرت جواد
*****
جود و کرم دو سائل باب کرامتت
بر نه فلک حکومت و در دل اقامتت
در روز حشر چشم قيامت به قامتت
از کودکي به دست، لواي امامتت
بر ملک بي حدود الهي زعامتت
خود چيست اقتضاي تو يا حضرت جواد
*****
علم تو فوق علم تماميّ عالم است
در شرح علم و دانش تو وصف ما کم است
عاجز به پيش نطق تو صد پور اکثم است
گفتار تو تمام چو آيات محکم است
هر جمله ات حيات دو صد پور مريم است
اي حرز جان، دعاي تو يا حضرت جواد
*****
پايت به فرش و زينت عرش معظمي
در کودکيت پير اساتيد عالمي
احياگر هزار مسيحا به هر دمي
آري نهم وصي رسول مکرمي
ابن الرضاي اشرف اولاد آدمي
خلقت بود براي تو يا حضرت جواد
*****
مأمون ذليل عزت و جاه و جلال تو
قدر و جلال و منزلتش پايمال تو
قرآن گواه دانش و علم و کمال تو
پيدا بود جمال خدا در جمال تو
جنت شکوفه اي بود از يک نهال تو
هستي بود عطاي تو يا حضرت جواد
*****
با آن جلال و عزت و قدر و جلال و جاه
گرديد بر تو خانه ي در بسته قتلگاه
شد همسر تو قاتلت اي حجت اله
در موسم جواني، بي جرم و بي گناه
شد قسمت تو زهر جفا آه آه
از يار بي وفاي تو يا حضرت جواد
*****
در بين حجره سوختي و دست و پا زدي
وز سوز دل رسول خدا را صدا زدي
هنگام مرگ ناله به ياد رضا زدي
از اشک ديده زخم درون را دوا زدي
در بيت خويش ناله ي وا غربتا زدي
کي بود اين سزاي تو يا حضرت جواد
*****
دنيا نديد بعد پدر شادماني ات
پيوسته بود غصه و درد نهاني ات
تا شد خموش زمزمه ي آسماني ات
قاتل گريست بر تو و بر نوجواني ات
در قلب «ميثم» است غم جاوادني ات
چون مجلس عزاي تو يا حضرت جواد