حسینِ من؛ بیا و این دلِ شکسته را بخر
حسینِ من؛ مسافرِ جا مانده را با خود ببر
حسینِ من… حسینِ من… حسینِ من…
آسمانی شده ام؛ بی نشانی شده ام
قد کمانی شده ام؛ ارغوانی شده ام
خسته حال و پیرم…
در کنار قبرِ تو؛ میشود پرپرِ تو
کُشته ی آخرِ تو؛ که منم خواهر تو
بی تو، من میمیرم
حسینِ من؛ بیا و این دلِ شکسته را بخر
حسینِ من؛ مسافرِ جا مانده را با خود ببر
حسینِ من… حسینِ من… حسینِ من…
ظهر عاشورای تو تشنه ی بوسیدنت
از کنارِ خیمه ها در میانِ تشنگی؛ رفتی و جا ماندم
طاقتم را طاق کرد؛ پای پر آبله ام
مثلِ مادرم شدم
بعدِ تو، نماز را من نشسته خواندم
حسینِ من؛ بیا که از جورِ زمانه خسته ام
حسینِ من؛ به انتظار مردنم نشسته ام
حسینِ من… حسینِ من… حسینِ من…
عقده ام وا شده است؛ دیده دریا شده است
سینه؛ غوغا شده است
مثلِ رویا شده است… نذرِ تو شد جانم!
این تویی کنار من؛ ای گلِ بهارِ من
سر بریده؛ یارِ من
تا به آخرین نفس؛ پیشِ تو می مانم
حسینِ من؛ تو رفتی و شکسته شد حریمِ تو
حسین من؛ آواره ی خرابه شد، یتیمِ تو
حسینِ من… حسینِ من… حسینِ من…
مرگِ من بود دمی؛ کز تو جدایم کردند
در همان گوشه ی گودال، فدایم کردند
دوستانم که نبودند؛ بگریند به من
دشمنانم، همگی گریه برایم کردند!
من که خود راهنمای همه عالم بودم
سر خونینِ تو را؛ راهنمایم کردند
هرکجا خواستم از پای درافتم؛ دیدم
کودکان دست گشودند و دعایم کردند
خجلم از تو که گم گشت؛ امانت هایت
بر سرِ خار دویدند و صدایم کردند
گریه ها داشتم؛ از دوریِ روی تو ولی
خنده ها بود، که بر اشک عزایم کردند!
همرهانم که گرفتند؛ غبار از محمل
همه در خاک فتادند و رهایم کردند
تا دم مرگ؛ طرفدار تو بودم ای دوست
دشمنان یکسره تحسین به وفایم کردند
- چهارشنبه
- 23
- بهمن
- 1398
- ساعت
- 16:52
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه