غزل قبله‌ی چهارم
مدح شاه عبدالعظیم حسنی

هر کس که دلش در حرم عبدالعظیم است
مشمول عطا و کرم عبدالعظیم است

بر اهل ولا، خادمی‌اش فخر عظیمی‌ست
جبریل، یکی از خدم عبدالعظیم است

نوری که نموده‌ست منوّر دل ما را
نور حرمِ محترم عبدالعظیم است

در کشور ما گشته دلا! قبله‌ی چارم،
شهری که به زیر علَم عبدالعظیم است

خورشید ری است آمده از شرق هدایت
آیا چه کسی هم قدم عبدالعظیم است؟

از روز ورودش همه دم، اهل مودّت
مستغرق بحر نِعَم عبدالعظیم است

حُسن حَسنی دارد و احسان حسینی
این جلوه‌ای از جام جم عبدالعظیم است

با عطر بهشتی حرمش گشته معطّر
سر تا سر اینجا اِرم عبدالعظیم است

بر غربت او گریه کنیم از دل و از جان
روز غم ما روز غم عبدالعظیم است

با عشق، "بشیر"ا غزلی نغز سرودی
جنس قلَمت از قلم عبدالعظیم است

سید بشیر حسینی میانجی
این غزل در شب ۴ ربیع الثانی ۱۴۴۰ ه.ق. شب ولادت امامزاده واجب التعظیم حضرت عبدالعظیم حسنی سروده شد.