قلم به دست گرفتم دوباره بنویسم
نهاد عشق شدم تا گزاره بنویسم
حروف شمسی خود با ستاره بنویسم
توان گرفته‌ام از یک عصاره بنویسم
عصاره‌ای که رسید و زمین به آب رسید
عصاره‌ای که چکید و شراب ناب رسید

در آن زمان که بشر محو بت‌پرستی بود
تمام فرصتشان صرف عیش و مستی بود
بقای نسل به‌تدریج رو به پستی بود
بنای بتکده‌ها حُکم چیره‌دستی بود
تمام نور رسید و جهان چراغان شد
رسید و یک‌شبه یک طایفه مسلمان شد

به‌گوش باش خداوندگار گمراهی
رسیده‌است سحر در پسِ شبِ واهی
وزیده است نسیم خوش سحرگاهی
به سوی چاهِ عدم تا ابد بشو راهی
خبر رسیده که موسی به نیل آمده است
خبر رسیده دوباره خلیل آمده است

خدا به خلقت زیبای خود نمک پاشید
به خلق جاذبۀ روی عشق می‌نازید
خجالت از نَفَس سرد ماه می‌بارید
به پشت ابر تکامل روانه شد خورشید
خدا به چهرۀ او دین راستین میگفت
به آفرینش خود، باز آفرین میگفت

به سردی نَفَس آدمی حرارت داد
زمین خشکِ هوس‌باز را طراوت داد
به ذات گمشدۀ عاشقی کرامت داد
به مادّیّت این خاک، معنویّت داد
برای کسب شرابش زمین سبو میشد
جهان به یُمن قدم‌هاش، زیر و رو میشد

دو قطره اشک محمد، دوسال باران بود
رسول می‌شود از بس به فکر انسان بود
شکست خوردۀ این روزگار، شیطان بود
و جبرئیل زِ عرش خدا رجزخوان بود :
دوباره بر همه حجت، تمام خواهد شد
چرا که حضرت احمد، امام خواهد شد