مشکلاتِ همه را با نظری حل می کرد
کوچه هایِ گله را با گذری حل می کرد
نیمه شب.. مثلِ علی برسرِ دوشش کیسه..
سفره ها ی ِهمه در بی خبری حل می کرد
هر یتیمی که حضورش قدمی بر می داشت
دردِ او را به مثالِ پدری حل می کرد
آبرویِ فقرا بود برایش.. کعبـه
فقر.. را با کرمِ پشت دری حل می کرد
(این جواد است امامی که کرم در مُشت اش)
(نیمه شب کیسه ی رزقِ فقرا بر پشتش)
بی خبر نیست ز حالِ فقرا یک لحظه
نظرش هست ولو سمتِ گدا یک لحظه
عالِمِ دهر شود هر که نشیند با او
گر نشیند گل ما.. با فُضلا یک لحظه ..
هر چه که هست مبّدل بشود بر خوبی
نهمّین عشق! کند گر که دعا یک لحظه
دردها با کرمش زود مداوا گردد
می دهد با نَفَسِ خویش شفا یک لحظه
(این جواد است طبیبِ همه ی عشّاق است)
(نورِ پیشانیِ او جلوه گه آفاق است)
بابِ حاجاتِ جهان است و پُر از بخشیدن
نیست در خانه ی او ذرّه ای هم رنجیدن
حرمش مرکزِ امنی است برایِ شیعه
حسّ و حالی است زیارت وَ حرم را دیدن
درِ این خانه به هرجا برسم می دانم
این حریم است پُر از رشد و پُر از بالیدن
ای خوش آنروز که زائر بپذیرد آقا..
چه صفایی است سرم در حرمش سائیدن
(این جواد است امامی که ندارد همتا)
(کرمش هست فراتر بخدا از دریا)
- یکشنبه
- 11
- اسفند
- 1398
- ساعت
- 18:50
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محسن راحت حق
ارسال دیدگاه