اینجا به گنبد و به مناره چه حاجت است
اصلا بهشت را چه نیازی به زینت است
وقتی ضریح نیست به نفع فقیرهاست
زائر بدون واسطه گرم زیارت است
زائرسرا چرا؟ به روی خاک خوشتریم
زیبایی وصال همین رنج و زحمت است
پای همه به صحن شما وا نمیشود
در سامرا ملاک زیارت لیاقت است
هر صبح و شام ساعت ده گریه میکنیم
باتو قرار گریه ما رأس ساعت است
وقتش رسیده حق غمت را ادا کنیم
تا در رجب محرم دیگر به پا کنیم
تبعید میبرند تو را خونجگر شوی
در خانه حبس باشی و بیبال و پر شوی
سنگین شده سر تو اثر کرده است زهر
چیزی نمانده غش کنی و محتضر شوی
بنشین! قدم نزن که نیفتی به روی خاک
تا کم دچار تشنگی و دردسر شوی
از آب آب تو جگر اهل خانه سوخت
قسمت براین شده ز عطش شعلهور شوی
رد طناب دست تو ما را به شام برد
گویا بناست تا که تو هم نوحهگر شوی
از عمهای بگو که به بازار رفته است
از کربلا به کوفه به اجبار رفته است
- یکشنبه
- 18
- اسفند
- 1398
- ساعت
- 12:28
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سید پوریا هاشمی
ارسال دیدگاه