شعر شهادت امام محمد باقر ع

اى فروزان گهرِ پاكِ بقيع
گل پرپرشده در خاك بقيع
با سلامت كنم آغاز كلام
 اى ترا! ختم رُسُل گفته سلام

پنجمين حجّت و هفتم معصوم
 بابى اَنْتَ كه گشتى مسموم
اى فداى حق و قربانى دين!
 كرده يك عمر نگهبانى دين!
تنت از درد و الم كاسته شد
 تا كه دين قامتش آراسته شد
اى ز آغاز طفوليت خويش
 بوده در رنج و غم و درد، پريش
از عدو ظلم و شرارت ديده
 چون پدر رنج اسارت ديده
خار در پا و رَسَن در بازو
رفته اى با اُسرا در هر سو
كرده خون خاطرت اى شمع ولا
 محنت واقعه كربوبلا
كربلا ديده اى و كوفه و شام
 اى شهيد از اثر ظلم هشام
آتش غم پر و بالت را سوخت
زهر كين، شعله به جانت افروخت
اثر زهرِ به زين آلوده
 كرده اعضاى ترا فرسوده
نزد حق يافته فيض ديدار
جسم تو خفته و روحت بيدار
خود تو مظلومى و قبر تو خراب
ديده دهر ازين غصه پر آب
شيعه را دل ز عزايت شده داغ
كه بود قبر تو بى شمع و چراغ
ظلمِ اين امتِ دور از ادراك
كرده يكسان حَرمت را با خاك
با چنين ظلم و ستم از اعدا
 بهتر اينست كه قبر زهرا
مخفى از ديده دشمن گردد
 تا ز هر حادثه ايمن گردد

 (سيّد رضا مؤيّد)