ای خوش آن جانی که جانانش خداست
در غم و شادی پناهِ او دعاست
.
یک دعا صدها گره وامیکند
روضه ی ارباب غوغا میکند
.
حال که درد و بلا تقدیر ماست
روضه های خانگی تدبیر ماست
.
دیده را از اشک دریا میکنیم
امتی با روضه احیا میکنیم
.
روضه بر هر درد بی درمان دواست
هر که دارد روضه حاجاتش رواست
.
گریه بینِ روضه عینِ یارب است
حالِ روضه، حال و روزِ زینب است
.
یک زیارت، یک دعا، یک زمزمه
یک نفَس یاد عزیز فاطمه
.
یاد آن آقا که کامش تشنه بود
پیکر او زیر تیغ و دشنه بود
.
یاد گودالی که شد دریای خون
جسمِ بی جانی شد از زین واژگون
.
زیر پای دشمنش افتاده بود
چنگ بر پیراهنش افتاده بود
.
`شمر روی سینه اش بنشسته بود
استخوانهایش همه بشکسته بود”
.
یاد کن از نیزه بر پهلوی او
سنگِ بر پیشانی و ابروی او
.
یاد کن از ارباً اربا اکبرش
از گلوی ناز و خشک اصغرش
.
یاد سقا کز عطش افروخته
یاد خیل خیمه های سوخته
.
یاد دخترهای بس آواره، آه
یاد معجرهای پاره پاره، آه
.
یاد باید کرد از دردانه ای
از یتیمی، گوشه ی ویرانه ای
.
.
.
ما که هستیم این زمان خانه نشین
کِی شدیم اینگونه ویرانه نشین
.
کِی چنین نشکفته ما پژمرده ایم
کِی ز دست زجر سیلی خورده ایم
.
کِی چنین داغی ز دشمن دیده ایم
کِی سرِ بابا به دامن دیده ایم
.
.
.
از خرابه ما نشانه میبریم
هیئت خود را به خانه میبریم
.
از قدیم این شیوه جز یاری نداشت
روضه ها تعطیل برداری نداشت
.
روضه های خانگی سرمایه است
روضه های انفرادی نیز هست
ــــــــــ
(تقدیم به روح جمیع تازه گذشتگان
و به امید شفای جمیع بیماران کرونایی)
.
- پنج شنبه
- 29
- اسفند
- 1398
- ساعت
- 14:30
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمود ژولیده
ارسال دیدگاه