میان روضه جاری میشود تا بر زبان زندان
تداعی میشود در ذهن هرچه روضه خوان زندان
گره گودال اگر خورده به جد او گره خورده
به نام حضرت موسی بن جعفر بی گمان زندان
شبی در بی کسی باید پر از دلواپسی باشی
که تفسیرش نمی گنجد یقینا در بیان زندان
پر پرواز اگر از کار افتد لاجرم دارد
برای یاکریم خسته حکم آشیان زندان
دلش نزد رضایش بود و فکرش پیش معصومه
به پای جبر اگر می رفت از این زندان به آن زندان
همان بهتر ملاقاتش نیامد دخترش؛ زیرا
ندارد بستری آماده نذر میهمان زندان
بلای جان فقط تیر و کمان و تیغ و خنجر نیست
که از جان اسیرش می برد تاب و توان زندان
چه گویم دیگر از افطار جانسوزش که با شلاق
پذیرایی کند از او به هنگام اذان زندان
خجالت می کشد حتی غل و زنجیر ؛ حق دارد
اگر شرمنده باشد از حضور بد دهان زندان
بیا ای سم تو دیگر لااقل قدری مدارا کن
چرا که سالها کرده ست او را نصف جان زندان
سرش بر روی خاک اما برای روح مجروحش
دری وا می کند امشب به سمت آسمان زندان
معطر میشود از عطر قرآن بیم از این دارم
که بردارد برای قاری خود خیزران زندان
تنش از تابش خورشید رنگش بر نمی گردد
خدا را شکر باید کرد؛ دارد سایه بان زندان
ندارد تازگی ظلم بنی عباس و می سوزاند
وجود حضرتش را از میان واژگان زندان
برای عصمت اللهی که در رخت اسارت بود
مهیا شد کنار خانه‌ی شمر و سنان زندان
.
- شنبه
- 2
- فروردین
- 1399
- ساعت
- 17:25
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
علیرضا خاکساری
ارسال دیدگاه