دو چشم تر دلی ناشاد دارم
فغان از چرخ بد بنیاد دارم
.
تن افسرد و پژمرده حالی
چو نی دائم نوا و داد دارم
.
گرفتارم به درد بی دوائی
که شبها تا سحر فریاد دارم
.
ز پیر عقل پرسیدم طبیبی
سراغت هست؟ گفتا یاد دارم
.
اگر خواهی محلش را بدانی
سراغ از محبس بغداد دارم
.
چه دکتر نام او باب الحوائج
بخاطر این سخن زاستاد دارم
.
تنش خسته خودش در سجده محزون
ز حزنش خاظری ناشاد دارم
.
دو پایش بسته در زنجیر بیداد
فغان و داد از آن بیداد دارم
.
در آن زندان همی گفتی شب و روز
الهی از تو استمداد دارم
.
بقانون جفا حبس مجرّد
بدل داغ غم اولاد دارم
.
شبم تاریک و روزم تار چون شب
بتاریکی دل معتاد دارم
.
بسان صید دست و پای بسته
مکان در خانۀ صیاد ارم
.
تو آگاهی چه آذر در دل زار
ز سِند آن پیرو شدّاد دارم
.
تحمل مینمایم بر جفایش
ز تن تا مرغ جان آزاد دارم
.
ندارم راه آزادی ز محبس
بپا زنجیر استبداد دارم
.
ز زنجیر ار چه ساقم گشته مرضوض
کمان آسا قد شمشاد دارم
.
ندارم شکوه لیکن قید ارثی
که از جدّ خودم سجاد دارم
.
فغان در کنج زندان گاه بر خود
گهی بر قبلةُالعُبّاد دارم
.
«حسینی» زاشک شور و شعر شیرین
هماره شیوۀ فرهاد دارم
.
ز سینه کوه و تیشه دستِ حسرت
کی از فرهاد استبداد دارم
.
.
- شنبه
- 2
- فروردین
- 1399
- ساعت
- 21:40
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سعدی زمان سیدرضا حسینی
ارسال دیدگاه