تا بکشد کربلا دشمن خناس را
حق بنموده عیان حضرت عباس را
دشمن از او رو کند تا خم ابرو کند
بانگ فنا می دهد هر دل وسواس را
بهر ولای حسین آمده آن نور عین
دست و سرش می دهد تا که دهد پاس را
گل به لبش خو کند گر به رخش رو کند
محو جمالش نگر لاله و هم یاس را
جن و ملک در برش بوسه زند بر درش
کرده گدا بر درش عامی و هم خاص را
نور و (ضیاء) همه عاشق او فاطمه
مانده رخش بنگرد یا قد عباس را