حضرت عشق!قدم در دلِ دنیا زده است
گلِ نرگس ز عنایت به زمین پا زده است
آمده حجّتِ آخر که ببارد ز کـرم
قدمِ پاک خودش را رویِ دلها زده است
انبـیا منتظرِ روزِ توّلد بودند
پرده را یار سرانجام به بالا زده است
تا درخشید چنان مِهر فروزنده به خاک
پیرهن چاک زده ..دل به مصّلا زده است
پدرش دید..صدا زد که عجب خالقِ من
در رُخِ ماهِ پسر جلوه ی طاها زده است
طیّب الله بر این دست و به این بازوها
قدرتش را چقَدَر غالبِ مولا زده است
آمد آن منتقمی که جهان آباد کند
با قدومش قدمی بر دلِ زهرا زده است
انتها نیست برایِ دلِ دریایی او
با کَرَم «مهدیِ من»طعنه به دریا زده است
به همین زودی زود است که در غیبتِ خویش
همه بینند که دلدار به صحرا زده است
ای بمیرم که چه صبری به دلِ مهدی ِ ماست
لحظه ها را همه بر غصّه و غمها زده است
- چهارشنبه
- 13
- فروردین
- 1399
- ساعت
- 12:38
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محسن راحت حق
ارسال دیدگاه